όρειος

-εία, -ο (Α ὄρειος -εία, -ον, θηλ. και -ος, επικ. τ. οὔρειος, -εία, -ον) (Α)

αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στα όρη, ορεινός, βουνήσιος («ὕλης ὀρείας», Αισχύλ.)

νεοελλ.

φρ. «ορεία κρύσταλλος»

(ορυκτ.) διαφανής ποικιλία τού πυριτικού ορυκτού χαλαζίας, η οποία έχει αξία πολύτιμου λίθου λόγω τής καθαρότητάς της και τής ολοκληρωτικής απουσίας σ' αυτήν χρώματος ή ατελειών

αρχ.

αυτός που περιπλανιέται ή διαμένει στα όρη («οὔρειόν τ' ἀκμῆτα ταῡρον», Σοφ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < *ορεσ-jος (< θ. ὀρεσ- τού ὄρος* [ΙΙ]), (πρβλ. τέλειος: τέλος].